در بریج درمانی فک پایین بدون دندان، تصمیم‌گیری در مورد موقعیت بریج اغلب بر اساس نیاز به تقویت استخوان در ناحیه مولر تعیین می‌شود. بزرگ کردن استخوان نیاز به جراحی اضافی دارد و بنابراین خطرات و هزینه‌های بالاتری را به همراه دارد. علاوه بر این، روش درمان پروتز ثابت و متحرک به موقعیت ایمپلنت بستگی دارد. معمولاً تصمیم درمانی به نفع هزینه‌های کمتر، خطرات کمتر و راحتی بیشتر بیمار گرفته می‌شود که اغلب منجر به انتخاب ایمپلنت‌های اینترفورامینال و اوردنچر متحرک می‌شود. ایمپلنت‌های بسیار کوتاه اجازه می‌دهند بریج‌های ثابتی که از ایمپلنت پشتیبانی می‌کنند در فک وجود داشته باشد. علاوه بر این، در بیماران مبتلا به تحلیل استخوان پیشرفته، نیازی به پیش‌درمانی با تقویت پیچیده استخوانی نیست.
مواد و روش‌ها
به عنوان نمونه، پروتکل درمانی پروتز ثابت با ایمپلنت در فک پایین بر روی یک بیمار انجام شد. در این مورد ایمپلنت درمانی بدون عمل بزرگ کردن استخوان انجام شد و به جای آن ایمپلنت‌های کوتاه ۴ میلی متری در مولر و ایمپلنت‌هایی به طول ۱۰ میلی متر در ناحیه کانین با قطر ۴.۱ میلی متر قرار گرفتند. پس از قرار گرفتن در معرض ایمپلنت در مرحله دوم جراحی، یک پروتز ثابت با چارچوب ساخته شده با CAD/CAM و روکش کامل پرسلن بر روی اباتمنت‌های تیتانیوم جداگانه چسبانده شد.
یافته‌ها
درمان توصیف‌شده با پروتز ثابت که توسط ایمپلنت‌های کوتاه اضافی در مولر و ایمپلنت‌های بلند منظم در ناحیه نیش پشتیبانی می‌شود، منجر به توانبخشی کامل عملکرد جویدن در فک بی‌دندان شد. از دیدگاه بیمار، توانبخشی به دست آمده با وضعیت دندان‌های پیشین خودش قابل مقایسه است و منجر به بهبود کیفیت زندگی می‌شود.
نتیجه‌گیری
کاشت ایمپلنت مستقیم به جلو و بدون افزایش استخوان قبلی، زمان کلی درمان را کاهش می‌دهد. علاوه بر این، بیماران بیشتری با از دست دادن استخوان پیشرفته در ناحیه مولر فک پایین ممکن است از پروتکل درمانی ارائه شده بهره مند شوند. از منظر بیمار تحت درمان، بهبود عمده توانایی جویدن و ویژگی ثابت پروتز با استفاده از بریج تأثیر مثبت زیادی داشت.
تاثیر اصلی بریج بر کیفیت زندگی
از دست دادن دندان و توانبخشی دهان و دندان مربوطه یکی از مسائل مهم در خدمات بهداشتی درمانی است. گزینه‌های درمانی برای از دست دادن دندان تا حد زیادی از نظر هزینه، خطرات و فواید برای بیمار متفاوت است. درمان بریج یک گزینه ارزشمند است که خطرات و هزینه‌های بیولوژیکی را با نرخ بقای ۹۵ درصد پس از حداکثر ۱۰ سال به حداقل می‌رساند.
از آنجایی که فک پایین به طور خاص اغلب حجم استخوان ناکافی را فراهم می‌کند، درمان مذکور معمولاً با روش‌های تقویت استخوان ترکیب می‌شود. مورد دوم با جراحی تهاجمی اضافی، بروز عوارض بیشتر مانند عفونت و از بین رفتن مواد پیوند، زمان طولانی‌تر درمان و هزینه‌های بالاتر همراه است.
راه‌حل دیگر برای جلوگیری از تقویت استخوان پیچیده، قرار دادن ایمپلنت‌هایی با طول کمتر است تا بیماران بیشتری بتوانند از درمان ایمپلنت با راحتی بیشتر بیمار بهره‌مند شوند. ایمپلنت‌هایی با طول ۴ میلی متر کوتاه‌ترین ایمپلنت‌های موجود در حال حاضر هستند.
دانش در مورد بیومکانیک ایمپلنت‌های دندانی پیشرفت کرده است و مواد، سطوح و طراحی ایمپلنت متناسب با زمان تکامل یافته است. این امر منجر به غلبه بر مشکلات دستیابی به ثبات بالاتر با ایمپلنت‌های طولانی و گسترده می‌شود. همچنین، نتایج مطالعات کنونی شواهد امیدوارکننده‌ای را برای استفاده از ایمپلنت‌های کوتاه ۴ میلی‌متری نشان می‌دهد.
در مورد دیگری دو پزشک به نام‌های فابریس و آنیتوا پروتکل‌های درمانی را با استفاده از ایمپلنت‌های کوتاه اضافی همراه با تقویت عمودی استخوان در بیمارانی که قوس‌های دندانی کوتاه شده داشتند، گزارش کردند. پس از بهبودی، ایمپلنت‌ها با تاج‌های ثابت آتلی ارائه شدند.در این مورد درمانی فابریس از ایمپلنت‌های کوتاه ۴ میلی‌متری استفاده کرد، در حالی که آنیتوا از ایمپلنت‌های کوتاه ۵.۵ و ۶.۵ میلی‌متری استفاده کرد. در یک مطالعه چند مرحله‌ای دیگر، پزشکی به نام اسلات و همکارانش در مورد بیماران مبتلا به از دست دادن یک طرفه یا دو طرفه دندان، این عارضه را به این صورت درمان کردند که سه تا چهار ایمپلنت کوتاه ۴ میلی‌متری را بدون عمل بزرگ کردن استخوان قرار دادند و آنها را با بریج آتل‌بندی کردند. در این روش بیماران فاقد دندان درمان شدند و ۶ ایمپلنت در دهان آنان قرار داده شد، به این صورت که ۲ ایمپلنت به طول ۱۰ میلی متر در ناحیه اینترفورامینال و ۴ ایمپلنت خلفی با طول ۴ میلی‌متر بدون افزایش استخوان قرار داده شدند. یک پروتز موقت تحت حمایت ایمپلنت‌های موقت قرار داده شد و ۹۰ روز پس از جراحی ایمپلنت، یک پروتز ثابت با پیچ نصب شد.
آیا عمل بریج عوارضی دارد؟
به طور کلی در ادبیات دندانپزشکی، میزان بقای ایمپلنت‌های کوتاه ۴ میلی‌متری از ۹۲.۲ درصد پس از ۵ سال زمانی که در موقعیت‌های آزاد قرار می‌گیرند و آتل می‌شوند، تا ۹۷.۵ درصد پس از ۱ سال در فک پایین بی‌دندان همراه با چهار ایمپلنت کوتاه ۴ میلی‌متری متغیر بود. به طوری که دو ایمپلنت در ناحیه مولر و ۲ ایمپلنت در ناحیه اینترفورامینال با طول منظم و یک پروتز ثابت قرار داده شد.
در طرح دهان شکافی، ۱۱ بیمار ۲۵ ایمپلنت با ۴ میلی‌متر و ۲۲ ایمپلنت با ۸ میلی‌متر دریافت کردند. در این مورد، میزان بقا برای هر دو طول ایمپلنت پس از ۱ سال ۱۰۰٪ بود. تفاوت آماری معنا داری در میزان عوارض بین روش‌های ایمپلنت‌های ۴ میلی‌متری و ۸ میلی‌متری مشاهده شد. محل‌های با تقویت استخوان به‌عنوان پیش‌درمان و ایمپلنت‌های ۸ میلی‌متری، عوارضی مانند قرار گرفتن در معرض غشاء و پارستزی را نشان دادند، در حالی که محل‌های ایمپلنت ۴ میلی‌متری چنین نبود.
پزشک دیگری به نام فلیس و همکارانش میزان بقای مشابهی پس از ۱ سال برای ۱ تا ۳ ایمپلنت کوتاه ۴ میلی‌متری و طول بیش از ۸.۵ میلی‌متر در ناحیه‌های پرمولر و مولر را مشاهده کردند. مطالعات ذکر شده نرخ بقای ایمپلنت قابل مقایسه‌ای را بین ایمپلنت‌های کوتاه ۴ میلی‌متر و طول بیش از ۸ میلی‌متر نشان داد، در حالی که یک بررسی سیستماتیک در سال ۲۰۱۶ دندانپزشکان را به این نتیجه رساند که ایمپلنت‌های کوتاه‌تر از ۸ میلی متر احتمال بیشتری برای شکست و عدم موفقیت دارند.
